“Jullie zeggen: kom gewoon zoals je bent, dan zoeken we daar een trouwjurk bij uit!”
Linda: Toen ik op de website van Assepoester kwam, dacht ik: dit is het. Toen was de enige uitdaging nog om Marjolein mee te krijgen naar Arnhem!
Marjolein: We wilden elkaar ook nog niet zien in onze trouwkleding, maar wisten niet of dat mogelijk was. We hebben gebeld naar de winkel en het bleek geen enkel probleem.
Linda: Ze zeiden: ‘Als je zorgt dat je er om 10:00 uur bent, hebben wij sowieso twee dames beschikbaar om jullie te helpen. Maar meiden, dat komt gewoon goed.’ Daar heb je wat aan!
Marjolein: Ze hebben Linda voorin de winkel in een pashokje gezet en mij net om de hoek.
Linda: Wat me vooral aansprak aan Assepoester is dat het geen traditionele trouwwinkel is. Ik wilde gewoon een hippe, korte trouwjurk. Lekker eigentijds. En geen getut. Jullie enthousiasme is super. Assepoester is gewoon een leuke winkel.
Marjolein: Ik moet er ook niet aan dénken dat je dan alleen in zo’n bruidsmodewinkel staat. Bij Assepoester was dat niet het geval, daardoor voelde het ongedwongen.
Linda: We vertellen aan iedereen hoe leuk jullie zijn. Want we zijn fantastisch geholpen. Dat maakt het begin van het feestje, dat je bleu binnenkomt in de winkel en dan hartelijk welkom wordt geheten.
Marjolein: Je krijgt meteen het trouwgevoel.
Linda: En wat je krijgt is een trouwjurk die perfect zit, zonder dat tomeloze gedoe rondom trouwen. Jullie zeggen: kom gewoon zoals je bent, dan zoeken we daar een trouwjurk bij uit!
Twee trouwjurken met wauw-gevoel
Marjolein: Ik had al een beetje gekeken wat voor trouwjurk ik leuk zou vinden, maar minder dan Linda. Ik dacht wel aan een kortere trouwjurk, want ik ben niet heel lang. Onze moeders en zussen gingen allemaal mee, zodat ze ook konden kijken of onze trouwkleding mooi bij elkaar zou matchen. Ik had zelf niet echt een beeld van wat me zou staan, maar de verkoopster kwam al heel snel met een aantal trouwjurken aan. De eerste bruidsjurk die ik aantrok, is het geworden: een korte trouwjurk met kant.
Linda: Toen ik hoorde dat Marjolein al een bruidsjurk had, dacht ik: potverdorie, dat wil ik ook!
Marjolein: Waarom het mijn trouwjurk was? Ik zag eruit als een plaatje, ik kreeg meteen een wauw-gevoel. Ik draag niet zo vaak jurkjes en mijn stijl wat stoerder. Mijn moeder keek me aan en zei: ‘je kunt voor een veilige trouwjurk gaan, of voor deze, met het wauw-gevoel.’ Ik ging voor het wauw-gevoel.
Linda: Jouw trouwjurk is aan de onderkant strak en aan de bovenkant een beetje een romantische trouwjurk. Dus eigenlijk twee stijlen door elkaar.
Marjolein: Ik wil ‘m nu weer aan!
Linda: Ik zag een korte trouwjurk met veel laagjes tule op een paspop. Die vond ik zó gaaf, die wilde ik passen. Toch zeiden de Meiden van Assepoester: ‘Probeer eens een ander soort trouwjurkje. Wel hetzelfde idee, maar dan net anders.’ Achteraf denk ik omdat de trouwjurk op de paspop niet bij de trouwjurk van Marjolein zou passen.
Mijn trouwjurk heeft een tule rok, een soort petticoat. Het is een strapless trouwjurk, maar ik kreeg er een soort bolero van kant overheen. Zó mooi! Ik dacht: dit is ‘m! Toen ik het pashokje uit kwam, zeiden onze moeders en zussen ook: ‘O ja, wauw, dit is het!’.
Het paste zo mooi bij elkaar
Linda: Onze trouwkleding paste zo mooi bij elkaar.
Marjolein: Het moest bij elkaar matchen, maar niet teveel op elkaar lijken. Dat is gelukt. Het was zo leuk dat we samen zijn wezen winkelen voor onze trouwjurken. Het was wel moelijk om het geheim te houden voor elkaar.
Linda: Of het ‘t waard was? Ja! Onwijs! Ik had het niet eerder willen zien dan op de dag zelf. Ik krijg er nog helemaal kippenvel van. Och en nu komen ook de tranen. O jeetje, dat wordt nog wat!
Marjolein: Bij mij ook!
Linda: We waren bij de moeder van Marjolein en toen verscheen zij boven aan de trap…
Marjolein: En jij stond onderaan de trap te wachten met onze boeketjes.
Linda: Het was het wachten meer dan waard. Ze was zó mooi! Dat moment ga ik nooit meer vergeten.
Kleurrijk
Marjolein: We wilden dat onze bruiloft ongedwongen zou voelen.
Linda: Dat begon al bij Marjoleins ouders thuis. Gezellig met broodjes en koffie. De mannen waren in pak – dat vonden we erg mooi – maar het was geen stijf gebeuren.
Marjolein: De dames hadden juist hele kleurrijke jurken aan. Dat past bij ons; ik ben bloemist en had ervoor gezorgd dat onze bruidsboeketten ook heel kleurrijk waren.
Linda: De tante van mijn beste vriendin heeft ons getrouwd. Ook dat voelde ongedwongen. Ons neefje Fintan van 5 jaar oud begon als verrassing tijdens de ceremonie ‘Can’t help falling in love’ van Elvis Presley te zingen. We hadden niet gedacht dat hij dat zó uitbundig zou doen!
Hij eindigde met een Michael Jackson-move met twee vingers in de lucht en zijn hoofd omhoog. In die pose heeft hij het applaus tot zich genomen. Van de zenuwen moest hij daarna plassen, dus hebben we de ceremonie tijdelijk stilgelegd. Hij kwam alleen zó gehaast terug, dat hij middenin het gangpad zijn onderbroek rechttrok en alle gasten uitzicht gaf op zijn blote billen.
Trouwen in een schuur
Marjolein: We zijn in Brabant getrouwd, waar ik vandaan kom. We vonden het mooi symbolisch dat we dat konden doen. Het trouwen stond gepland voor 14:00 uur. Onze trouwlocatie was de Vlaamsche Schuur in Dongen, op tien minuten rijden van mijn ouderlijk huis.
Linda: Iedereen verzamelde zich rond 13.45 uur bij de Vlaamsche schuur, daar stond Vik op hen te wachten. Vik is een soort van weddingplanner en een man van goud. Echt waar hoor! Hij zorgt ervoor dat alles soepel verloopt, voor het huwelijk, tijdens het huwelijk en nu nog app ik soms even met hem.
Marolein: Linda en ik hebben aan de zijkant gewacht tot iedereen binnen was en toen onze entrée gemaakt. Ik samen met mijn moeder, Linda met haar vader en de bruidskindjes.
Linda: Joke, onze trouwambtenaar, had speciaal voor de kindjes een boekje over ons gemaakt in de stijl van Nijntje. Het heette ‘Het feest van Linda en Marjolein’ en vertelt hoe Nijntje gaat trouwen, maar dan gaat het over ons. Ze heeft zelfs de hele ceremonie uitgeschreven en laten binden voor ons, voor later. Zij maakte de ceremonie heel persoonlijk en liefdevol.
Nóg een stukje taart
Linda: Na de ceremonie hebben we geproost met cava en armbandjes met belletjes uitgedeeld. Wij wilden niet dat er een rij van mensen zou ontstaan tijdens de borrel; iedereen moest lekker gaan borrelen en taart eten in plaats van in de rij gaan staan. Wij kwamen gewoon naar hen toe. Ze hoefden alleen maar de belletjes rinkelen als wij ze nog niet hadden gesproken.
Marjolein: En als we bij ze geweest waren, konden ze de belletjes af doen. Zo wisten we precies waar we moesten zijn.
Linda: Heel handig. Én we zijn het afgelopen jaar elke week samen naar de kringloop geweest om witte gebaksbordjes te zoeken. Die hebben we beschilderd, zodat iedereen een eigen gebaksbordje had. Dat was heel leuk om te doen en werd echt een sport. Want ze moesten niet crème zijn, maar wit. Ik ben nogal…
Marjolein: …Kritisch! Maar als je die stapel zag met al die verschillende bordjes; superleuk.
Linda: Onze weddingplanner Viktor vond het ook erg leuk. En iedereen mocht dus een bordje meenemen als aandenken.
Marjolein: Wij hadden ook niet zo’n standaard bruidstaart in lagen, maar een hele taartentafel. Verschillende taarten op tafel waar je meerdere stukjes van kon nemen.
Linda: Wij konden zelf ook niet kiezen. Dus hebben we gewoon alle taarten genomen die wij het lekkerst vinden. Dat is het leukste, dat je kunt zeggen: ik wil van die en die een stukje.
Spontaan dansen in het restaurant
Linda: Toen iedereen weg was, zijn wij met de familie naar het restaurant gereden waar we gingen eten. Het diner was zoals wij hadden gehoopt; héél erg lekker.
Marjolein: Goede wijn ook!
Linda: Er zijn speeches gehouden en de moeder van Marjolein heeft een nummer van Claudia de Breij voor ons gezongen. Mijn zussen en de mannen hadden een eigen tekst geschreven op ‘Het is een nacht’ van Guus Meeuwis.
We hebben getafeld tot ongveer 24:00 uur. Daarna kwam mijn vader aanzetten met draadloze speakers die hij kon aansluiten op zijn iPhone. Het restaurant was leeg, alleen wij waren daar nog. Toen hebben we nog lekker staan dansen met z’n twintigen. Er ging nog wat cognac rond, Dirty Dancing werd opgezet, het was fantastisch! En zo onverwacht! Met z’n twintigen zijn we daarna terug naar het hotel gereden in een touringcar.
Marjolein: Met de speakertjes nog aan!
Linda: Op zondagochtend hebben we uitgebreid ontbeten met z’n allen. De taarten die over waren, hebben we verdeeld. En iedereen mocht kaarsjes en vaasjes met bloemen meenemen; daar hadden we er wel 75 van, allemaal zelf gemaakt.
Linda: Het was gewoon heel feestelijk. Het voelde vrolijk, je voelde dat wij blij zijn omdat we kunnen en mogen trouwen. Dat we met onze dierbaren de liefde mochten vieren. Voor ons was het meer dan geslaagd. En volgens mij voor de gasten ook.”
Marjolein: “De meesten zeiden dat ze er nog een week lang van onder de indruk waren.
Kriebel in je lijf
Marjolein: Wat ik het hoogtepunt vond? De hele dag.
Linda: Voor mij was dat het jawoord.
Marjolein: Ik heb de hele dag genoten, van het begin tot het eind.
Linda: Maar wat ik niet meer van mijn netvlies krijg, is het moment waarop ik Marjolein zie en denk: wow, wat ben je mooi! Ik kon toen alleen maar denken: ik mag niet huilen, mijn make-up!
Marjolein: Voor mij was dat de binnenkomst bij mijn moeder. Dat je daar iederen klappend ziet staan. Ik kreeg echt een kriebel in mijn lijf. Ik dacht: nu ga ik. En dan wíl je ook. Tijdens de ceremonie zaten wij op een bankje en hadden we elkaars hand vast. Onze nichtjes en neefjes zaten om ons heen en hadden dat ook. Zo zaten we aan elkaar geketend.
Linda: “Extra speciaal was dat de moeder van Marjolein – die viltkunstenares is – van een zijden sjaal een kussentje voor op dat bankje had gemaakt. Dat was nu voor ons huwelijk en we hopen in de toekomst voor een baby.
Geen Pinterest-huwelijk van de plaatjes
Marjolein: Mijn gouden tip voor andere Lucky Girls is: geniet! Geniet van de dag en van ieder moment. We hoorden iedereen zeggen dat die dag zo voorbij zou zijn. Dat is voor mij niet zo geweest, ik heb van elk moment heel erg kunnen genieten.
Linda: Houd er rekening mee dat dingen anders kunnen lopen, maar dat je dag sowieso wel perfect is.
Marjolein: En blijf bij jezelf.
Linda: Wij hadden geen Pinterest-huwelijk van de plaatjes of een huwelijk volgens het boekje. Maar zoals wij het zélf hebben vormgegeven.
Marjolein: Het gaat om wat jullie samen willen, in plaats van wat de buitenwereld van je verwacht. Heel veel mensen zeiden: ‘Doen jullie geen feest?’.
In koor: Nee, het is de hele dag feest!
Linda: Het feest eindigt pas als je weer thuis bent.
Marjolein: Maar het is toch nog steeds feest met mij?
Linda: Wie zegt dat het de dag na je bruiloft geen feest meer is? De dag is dan misschien voorbij, maar het feest niet. Dat ging gewoon door!
Wil je ook zulke gave bruidskleding voor 2 vrouwen? Hier vind je ons.
De adresjes van Linda en Marjolein:
Fotograaf: Stijn Rompa, Dongen
Trouwlocatie: De Vlaamsche schuur, Dongen
Restaurant: Sed, ‘S Gravenmoer
Hotel: Hotel de Villa, Dongen
Trouwjurken 2 vrouwen: Assepoester Feestkleding, Arnhem
Bloemen: Van Baerle bloemen, Amsterdam
Taarten: Zoete zaken, Tilburg
Onze fantastische Vik Rademakers: Deze man krijg je erbij als je bij de Vlaamsche schuur trouwt!
Alle creatieve inspiratie: gewoon van onszelf. We zijn in te huren om vaasjes, bordjes en armbandjes te maken 😉
