Trouwen op het Franse platteland en een korte trouwjurk mét sluier
Nienke: Het was nooit de bedoeling dat ik in Frankrijk zou gaan wonen. Dat is de schuld van Cédric natuurlijk, haha! Nee, het is echt een beetje zo’n doorsnee verhaal van meisje werkt op de camping en blijft hangen voor de Franse barman die ze zo leuk vindt.
Voor mijn studie Frans heb ik op veel plaatsen in Frankrijk gewoond en Cédric is met me meegegaan. In de regio Lyon heb ik mijn eindstage gedaan en daar hebben we een sociaal netwerk opgebouwd. Dat leek ons dan ook een mooie plek om neer te strijken. We kwamen terecht in een pittoresk Frans dorpje waar we nu al drie jaar wonen.
Tja, en tien jaar na de eerste kennismaking zijn we gaan trouwen. Ik wilde dat heel graag. We hebben twee dochtertjes en ik vond het een beetje not done om eerst kinderen te krijgen en dan pas te trouwen. Het aanzoek? Dat was een beetje een aanfluiting! Cédric had voor mijn verjaardag een ring gekocht; gewoon een mooie ring. Toen ik ‘m uitpakte, zei hij: ‘by the way, die heb je volgend jaar nodig.’. Dat was het! Ik zei: moet je me dan niet iets vragen?’. Toen pas zei hij: ‘wil je met me trouwen?’. Hahaha! Ja, achteraf is het een heel geinig verhaal.
Un mariage champêtre: bruiloft op het platteland
Nienke: Het lastigste vonden we het prikken van een datum. Want we wilden niet dat onze Nederlandse gasten veel vrije dagen op zouden moeten nemen. Vanuit Meppel – waar mijn ouders wonen, is het 1000 kilometer rijden. En de familie van Cédric woont in Zuid-West Frankrijk, wat ook algauw 8 uur rijden is. Bovendien moesten mijn zus en zwager helemaal uit Amerika komen.
Daarom kozen we voor het Pinksterweekend van 18 mei. We vonden het best veel om van onze gasten te vragen, maar een heleboel mensen reageerden meteen superenthousiast. ‘We komen, we komen direct!’, riepen ze.
We wilden het liefst een bruiloft op het Franse platteland vieren; Un Mariage Champêtre, noemen ze dat hier. Gewoon no-nonsense en gezellig.
Op een half uur rijden bij ons vandaan ligt een klein meertje met zes huisjes. Die bieden ruimte voor 30 slaapplaatsen. Daarnaast ligt een gemeentecamping. Het was voor ons een ideale locatie, want zo konden mensen kiezen en hoefden ze niet ook nog een hotel te boeken bij zo’n lange reis. Eigenlijk hebben ze allemaal gebruik gemaakt van de huisjes.
De jurk: dat moet gewoon goedkomen
Nienke: Mijn moeder werkt in een ziekenhuis in Meppel en een collega tipte Assepoester. Toen ik in december – voor Sinterklaas natuurlijk! – in Nederland was, besloten we naar Assepoester te gaan, een dagje uit.
Ik kwam daar echt binnen als een hippie, met mijn jongste dochter in een draagdoek. Binnen twee uur was ik klaar! En ik ben maar naar één winkel geweest! Jullie hebben zo veel keuze uit trouwjurken: je kunt zelf je trouwjurk samenstellen, je kunt kiezen voor een broek of juist voor een rok… ik wist: dat moet gewoon goedkomen.
Ik was er op een donderdagochtend en ik ben goed geholpen, er werd echt de tijd voor me genomen. Waar ik ook heel erg blij mee was, was dat ik gewoon aan de jurken mocht komen. En toen ik een bepaalde trouwjurk aanwees, zo van: die wil ik ook nog even proberen, werd er gewoon lekker nuchter gezegd: ‘nee joh, die staat je voor geen meter!’. En inderdaad: hij stond me ook voor geen meter. Dat vond ik zó grappig! Daardoor had ik ook alle vertrouwen in de hulp die ik kreeg.
Er waren uiteindelijk twee trouwjurken die ik allebei fantastisch vond en ik kon niet kiezen! De ene was een paarse trouwjurk die voor kort, achter lang was, met een zwart kantje. De andere was een korte witte trouwjurk. Allebei zaten ze perfect.
Uiteindelijk heb ik de korte witte gekozen, omdat die beter past bij het soort feest; no-nonsense op het platteland. Die andere was meer een ‘drama queen jurk’. Hoewel ik nog weleens droom over die paarse jurk, ben ik ervan overtuigd dat ik de goede keuze heb gemaakt. Over die lange paarse jurk zou ik trouwens heel gestrest zijn geweest met al die regen die er viel!
Dit was een echte Nienke-jurk omdat ik altijd wel dingen heb die mensen niet verwachten. De gasten zeiden: ‘túúrlijk, Nienke moet weer een kórte trouwjurk!’, maar de sluier hadden ze helemaal niet verwacht. Daar heb ik ook expres voor gekozen met die insteek. Ik vond het een funky look: een korte trouwjurk mét sluier.
En bijna iedereen draagt op haar trouwdag het haar los met krullen erin; ik heb het juist vastgemaakt in een knotje. Dat is denk ik wel typerend voor mij, haha!
Een beetje Frans, en een beetje Nederlands
Nienke: Bij een Franse bruiloft is het gebruikelijk dat je de hele nacht doorgaat. Wij zijn dan ook om 15:00 ’s middags begonnen met de ceremonie in het gemeentehuis. Je wordt hier getrouwd door de burgemeester, die een standaard tekst opleest. Dat duurt heel kort.
Wij hebben de burgemeester zo ver gekregen dat hij wilde samenwerken met een vriendin van me – een Française die goed Nederlands spreekt – om er samen een goed verhaal van te maken. Zo duurde onze ceremonie uiteindelijk een uur, wat voor Franse begrippen heel lang is. De burgemeester had in zijn speech verwerkt dat we, ondanks dat we pas drie jaar in het dorp wonen, zo betrokken zijn en echt geïntegreerd zijn. Dat was erg leuk om te horen natuurlijk!
Ik vond de ceremonie heel erg emotioneel. Cédric en ik kwamen als laatste naar binnen met de getuigen en dan zit iedereen op je te wachten… het hele gemeentehuis was bomvol! Al je collega’s, vrienden, kennissen en familieleden. Dat voelde ontzettend hartverwarmend. Mijn ouders komen best vaak naar Frankrijk, maar om de hele familie zo bij elkaar te krijgen… daar was echt een bruiloft voor nodig, haha!
Met de fanfare door de dorpsstraat
Nienke: De familie heeft tot onze verrassing nog een Nederlands lied gezongen. Daar waren de Franse gasten ook heel verbaasd over, want dat is niet gebruikelijk hier. Daarop zei onze Franse buurman: ‘Nou, daar zullen wij nu dan overheen moeten zien te komen’, waarop de aanwezige Fransen een Ban Bourguignon (een lied uit de Beaujolais) begonnen te zingen. Wat hebben we een lol gehad, zo aan het einde van de ceremonie!
Na de ceremonie waren we eigenlijk van plan geweest om naar de gasten te zwaaien op het bordes, à la de koningin. Maar toen we de Mairie uit liepen, werden we verrast door het muziekkoor van de fanfare waar ik dwarsfluit bij speel. Met de fanfare achter ons aan zijn we in een optocht door het dorp naar ons huis gelopen; op ongeveer 200 meter afstand. Dat was héél leuk ja, zo liepen we ook zwaaiend langs de kapper waar ik die ochtend nog had gezeten. Dat is de charme van als je in een klein dorp trouwt.
Snel de koffer achterin
Nienke: Eenmaal thuis hebben we snel de koffer achterin de auto gegooid, want we moesten vanaf daar een half uur rijden naar de feestlocatie.
Onze auto was een week voor de bruiloft in elkaar gereden, en we hadden nu een Fiat 500 als huurauto. Dat vond ik wel een stoer autootje, maar het was nog een hele uitdaging om daar twee kinderstoelen met kinderen, een grote koffer en een bruidsjurk in te krijgen, haha!
Om 17:00 stond iedereen klaar op de feestlocatie om te toosten. Het plan was om buiten te feesten in een luxe partytent, maar het weer was de dagen ervoor al zó slecht, dat we zijn uitgeweken naar de feestzaal. Die ziet er een beetje aftands uit, maar met wat versieringen hebben we er wat leuks van gemaakt. In Frankrijk is het niet gebruikelijk om ’s middags bruidstaart te eten – dat doen ze als dessert – en in plaats daarvan nuttigen ze een apéritif, met hartige dingen erbij. Ik had aan mijn familie gevraagd om bitterballen en kaassoufflés mee te nemen uit Nederland, dus we hebben lekker de frituurpan aangezet!
Voor alle mensen die bij de borrel aanwezig waren, had ik stoffen tasjes gemaakt achter de naaimachine. In elk tasje zat een plastic beker met daarop een plaatje van een karikatuur van ons. We noemden het onze ‘goodie bags’.
Diner: rundvlees aan het spit met vuurwerk
Nienke: De borrel duurde tot 19:00. Daarna hadden we een diner met de avondgasten. De Fransen zitten op een bruiloft vaak van 20:00 uur ’s avonds tot 02:00 ’s nachts aan tafel en serveren dan een voorgerecht, hoofdgerecht, kaasplankje en een dessert. Wij wilden het onze Nederlandse gasten niet aandoen om zes uur lang aan tafel te zitten en wilden gauw kunnen swingen met z’n allen op de dansvloer.
Tussen 19:00 en 19:30 werd het vlees aangesneden; rundvlees aan het spit dat al 14 uur had rondgedraaid. Groot vuurwerk erop, en dat mochten Cedric en ik dan aansnijden met z’n tweeën – toch een beetje zoals met bruidstaart, haha. Er werd een simpel groentebuffet bij geserveerd. Zo konden we snel eten en daarna feesten.
Het feest: een Honeymoonquiz en tot 01:30 op de dansvloer staan
Nienke: Na het eten kwamen natuurlijk de fameuze stukjes van onze Nederlandse gasten. Mijn zus had een Honeymoonquiz in elkaar gezet die ze in het Engels heeft gebracht, waarbij we een huwelijksreis hebben gewonnen: een cadeautje van onze ouders. Iedereen zat te genieten. De rest van de gasten heeft een envelopje in een grote pot achtergelaten. Dat voelde heel hartverwarmend.
We hebben ze de week na de bruiloft opengemaakt en het was overweldigend om al die kaarten en dat geld te zien. Franse mensen geven heel veel geld, dat zijn we helemaal niet gewend in Nederland!
De rest van de feestavond werd er muziek gedraaid door een goede vriend. Tijdens het eten draaide hij vooral rustige muziek, maar daarna is het feestgedruis losgebarsten. In Frankrijk heb je niet aparte avondgasten op een bruiloft, enkel voor de borrel. De mensen die je uitnodigt voor het feest, nodig je automatisch ook uit voor het diner – dat hoort bij elkaar. Dus met die club hebben we lekker feest gevierd.
Om 01:30 stonden we nog met de die hards op de dansvloer, maar toen vond ik het wel welletjes. Ik moest immers om 07:00 weer op want we hebben twee kleine kinderen. Ik wilde ook een beetje uitgerust zijn voor het dagprogramma van zondag.
The day after: lunch, spelletjes en bitterballen
Nienke: Op zondag hebben we om 12:30 geluncht met de gasten die daar zin in hadden. De traiteur had een buffet gemaakt met het vlees dat over was van de bruiloft. Ik vind het zonde om heel uitbundig te eten en daarna dingen weg te moeten gooien; daarom heb ik daar ook echt rekening mee gehouden. Daarna hebben we een spelletjesmiddag georganiseerd, met hele grote houten spellen. We hebben ook nog lekker taarten zitten eten; die had ik de week ervoor zelf gebakken. Dat is ook typisch Frans: het vier uurtje, waarbij je wat zoets eet.
Onze gasten zijn daarna vertrokken uit Frankrijk; we bleven alleen over met onze ouders en een handjevol Nederlandse vrienden. Die bleven tot maandag met ons op de camping. We hebben friet en bitterballen gegeten en dat vond ik bijna nog het leukste moment: alles was voorbij en we zaten daar heel simpel en no-nonsense te genieten met ons kleine clubje. Ze zijn nog een week gebleven, zodat we beetje bij beetje na konden genieten. Het was jammer dat het slecht weer was, maar ’s avonds in de huisjes maakten we ’t gezellig met de wijn die over was van de bruiloft!
Op zaterdagochtend waren we weer met z’n viertjes thuis. Het was echt heel erg leuk geweest allemaal, we hebben er heel erg van genoten. Vooral dat zo veel mensen van ver zijn gekomen en de moeite hebben gedaan om vrijdag direct uit het werk te gaan rijden… dat is echt bijzonder en een groot cadeau!
Toch in het wit, wat gaaf!
Nienke: De leukste momenten vond ik de zondagmiddag, maar ook de ceremonie. Die was voor mij het belangrijkste en nog leuker dan het feest. Dat ene uurtje gaf nog veel meer betekenis aan onze bruiloft. Ik was van tevoren ook een beetje nerveus en dacht: o jee, dan moet ik natuurlijk de hele tijd huilen! Het is natuurlijk ook heel spannend dat alle mensen je ineens zien in je jurk. Ik kreeg gelijk allerlei reacties: ‘toch in het wit! Wat gaaf!’. Een korte witte jurk hadden ze ook niet van me verwacht.
Ik ben ook best trots op de goodie bags. De gasten waren er ook heel blij mee. Bij sommigen van hen staat de beker nu in de badkamer met de tandenborstels erin, haha! En bruidssuikers vind ik zὀ achterhaald.
Luister niet naar je omgeving!
Nienke: Het was denk ik een goede mix tussen de gebruiken van de Fransen en wat wij uit Nederland kennen en leuk vinden. We waren er heel blij mee hoe alles is gegaan. De burgemeester was ook zo begaan… de meeste mensen uit het dorp eigenlijk wel. En dat terwijl we hier niet vandaan komen. We zijn een jong stel dat hier net drie jaar woont en dan toch zó ontvangen worden… dat is hartverwarmend.
Mijn tip voor andere Lucky Girls: alleen maar doen wat je zélf leuk vindt. Je ziet bijvoorbeeld nu heel veel dat er een foto van het bruidspaar op de uitnodiging wordt gebruikt. Dat vonden wij niet leuk; wij hebben voor een getekende kaart gekozen.
En luister niet naar je omgeving als die zeggen dat je toch echt een huwelijksnacht met z’n tweetjes moet doorbrengen in een hotel. We hebben twee kinderen en we wilden gewoon als gezin met z’n allen bij elkaar zijn. Dus hebben we dat gedaan. Als je doet wat je zelf leuk vindt, heb je altijd een geslaagde bruiloft.
Wil je ook zo’n gave trouwjurk? Hier vind je ons.
Trouwfoto’s: Reflex fotografie Kraggenburg: tel. 0651723440
