’s Avonds buiten trouwen in een boomgaard, een homemade taartentafel en dansen in een boshuis
Annemarije: We wilden onze bruiloft echt voor onszelf vieren, niet voor andere mensen. Je kunt je zo verplicht voelen om heel veel mensen uit te nodigen, om iedereen eten te geven… daar had ik dus geen zin in.
Het moest echt ónze dag worden. In een buitenomgeving, een beetje het tuin-idee. We wilden ook niet dat het een hele dag zou duren. Dan moet je de hele dag opgetut en al oplopen en handjes schudden… Nee, het moest kort maar krachtig zijn!
Het eerste dat we hebben vastgelegd, is de datum en de locatie. Iedereen werkt door de weeks, daarom besloten we het ’s avonds te vieren en op een donderdagavond. Dat was goedkoper dan een vrijdag en als ze wilden, konden mensen er en een weekendje aan vastplakken.
We hadden een groep mensen uitgenodigd van wie we zeker weten dat we met hen de toekomst in gaan. Zo waren er heel veel vrienden bij. We vonden het belangrijk dat we omringd waren door mensen die dichtbij ons staan, die ons goed kennen. De locatie werd De Olmenhorst in Lisserbroek. We zijn buiten getrouwd, tussen het fruit in de boomgaard. Het was toen mei, dus het stond daar helemaal in bloei.
Jeuk van glimmende stoffen en kraaltjes
Annemarije: En toen naar Arnhem voor mijn trouwjurk! Bij ons in de buurt heb je inderdaad óók bruidsmodezaken, maar die vind ik allemaal verschrikkelijk! Het klinkt misschien een beetje hautain als ik dit zeg, maar ik krijg echt jeuk van die glimmende stoffen en kraaltjes die je bijna alleen maar ziet.
Iemand uit mijn hardloopgroepje tipte Assepoester en dat leek me wel wat. Ik had niet zo’n groot budget; ik zocht gewoon iets leuks dat bij me past.
Het was heel grappig toen ik binnenkwam. Ik zei: ik wil geen strapless trouwjurk, maar een lange kanten trouwjurk met mouwen. Ik heb toen zowel korte als lange trouwjurken gepast, maar al vrij snel was het raak met deze kanten trouwjurk. Mijn moeder vond het zo snel, die zei: ‘we kunnen ook nog wel even verder kijken?’, maar ik wilde ‘m eigenlijk niet meer verlaten. Het risico dat ‘ie in de tussentijd verkocht zou worden, wilde ik niet nemen. Het was gewoon míjn trouwjurk!
Het is een echte Annemarije-jurk omdat ‘ie iets klassieks heeft. De jurk is vrij simpel, maar toch ook weer apart. Dat is ook mijn stijl: basic, maar toch een beetje anders. Mijn jurk heeft niet allerlei tierelantijnen, maar is wel van een mooie stof gemaakt. Daar hou ik van.
Ik wilde er nog graag iets van kant bij en vond bij Mango een bolero van 20 euro! Toen mijn jurk op maat werd gemaakt, hebben ze bij Assepoester de bolero ook iets vermaakt met een mooi knoopje erop. Mijn hele hoge hakken maakten het helemaal af. En voor het feest had ik ballerina’s. Gelukkig maar, want mijn voeten waren er toen wel klaar mee, haha!
Eten met de familie: Lange Tafels In Het Gras
Annemarije: ’s Morgens zijn Pieterbas en ik naar Woerden gegaan; waar onze ouders wonen. Ik ben eerst naar de kapper gegaan. Om 16:00 zijn we gaan eten. We hadden een hele leuke cateraar: Lange Tafels in het Gras, die ik kende via het inspiratieblog van Assepoester. Hij is namelijk de buurman van mijn moeder!
Omdat we het tricky vonden met het weer, hebben we het eten binnen gedaan, dat paste precies. We keken uit over het water en hebben alle ramen opengezet. We waren toen samen met ons gezin, de aanhang en de getuigen en ceremoniemeesters. Met z’n veertienen.
Na het eten ben ik me om gaan kleden en toen deden we het trapmomentje. Ik vond dat heel leuk; Pieterbas had mijn jurk nog helemaal niet gezien. Ik ben normaal niet goed in geheimen bewaren, maar nu was het me wél gelukt! In een oude Jaguar die we via via hadden geregeld, reden we naar Lisserbroek, naar de trouwlocatie. Het was avond, droog, het zonnetje scheen en we konden gewoon lekker buiten trouwen!
Een dag van plezier
Annemarije: We wilden dat ons gezin een belangrijke rol zou krijgen in de ceremonie. Pieterbas en ik zijn namelijk eigenlijk ook een soort stiefbroer- en zus. Mijn vader en zijn moeder zijn een paar jaar geleden overleden, waarna onze ouders verliefd werden. Pieterbas en ik woonden toen al op kamers; we hebben dus ook nooit samen in één huis gewoond ofzo. Maar het blijft natuurlijk een bijzonder verhaal!
Gelukkig is het goed opgepikt door onze vrienden en familie en dat heeft ons ook closer tot elkaar gebracht. Daar wilden we ook bij stilstaan tijdens de ceremonie.
Het zusje van Pieterbas heeft de ringen gebracht; en mijn broertjes hebben mij weggegeven. Pieterbas had zijn broertje, zijn vader en zijn beste vriend gevraagd om te getuigen; ik vroeg mijn moeder en twee vriendinnen. We bleken te veel getuigen te hebben gevraagd (het mogen er maar maximaal vier zijn), maar dat hebben we opgelost door mijn moeder en zijn vader het trouwboekje te laten tekenen.
Plan was om de ceremonie kort te houden; met niet teveel geouwehoer en gedoe. Het duurde een halfuurtje en dat was perfect! We wilden er niet een emotioneel ding van maken; het moest een feestdag worden, een dag van plezier.
Taartentafel en dansen in Het Boshuis
Annemarije: Na de ceremonie zijn we samen met de gasten naar Het Boshuis gelopen. Daar stond een enorme taartentafel klaar. Ik hou van bakken en mijn broertje ook, dus we hebben samen vanalles gebakken: appeltaart, brownies, cupcakes, cheesecake… er stond een heel taartenbuffet. Met als klapper de bruidstaart van drie verdiepingen die mijn broertje met hulp van mijn moeder voor ons had gemaakt.
Het was precies wat ik wilde en het paste helemaal bij ons: iedereen die me kent, weet dat ik veel bak. We hebben de hele avond taart lopen eten.
Voor het feest hadden we een dj geregeld, maar onze ouders bleken als verrassing ook nog een jazzy band te hebben geboekt. Het was een en al feest, van 20:45 tot 01:30. Het was echt heel leuk om alles ’s avonds te kunnen vieren en omdat De Olmenhorst een officiële trouwlocatie is, was dat mogelijk. Veel mensen die niet getrouwd zijn zeiden nu tegen ons: ‘wat een leuke dagindeling, ik had geen idee dat trouwen ook op deze manier kon’. Ja, zo kan het dus óók!
De ceremoniemeester had taxibusjes geregeld en onze gasten konden na het feest blijven slapen in Hotel De Nachtegaal in Lisse; het dichtstbijzijnde hotel. Wij kregen de bruidssuite. We zijn geloof ik gelijk op bed geknald, we waren hélemaal kapot! We hadden zo veel gedanst! De volgende ochtend zaten we met z’n allen brak aan het ontbijt.
Glimmen
Annemarije: Het is precies gegaan zoals we wilden. We hebben onszelf vermaakt en ook niet het gevoel gehad dat we geleefd werden, dat we zélf konden genieten. Dat is goed gelukt!
Mijn favoriete moment was dat waarop ik de trap af kwam en Pieterbas voor het eerst zag. Ik zag ‘m glimmen, hij was zo trots en blij! Hij zei: ‘o, je bent zo mooi’, en laten we wel wezen: dat is wat je wil horen! Het feest vond ik ook te gek, we hebben zo keihard gedanst en gelachen. Het komt niet veel voor dat iedereen die je in je leven hebt en die dichtbij je staat samen op één plek is.
De ceremoniemeester had aan alle gasten gevraagd om als cadeau een elpee aan ons te geven die hen aan ons doet denken. Daardoor hebben we onze platenkast nu met wel 40 platen kunnen uitbreiden!
Egoïstisch zijn
Annemarije: Je ziet in van die Amerikaanse tv-programma’s over trouwen altijd van die bridezilla’s die losgaan en die totaal niet communiceren met hun man-to-be. Dat vind ik zo stom! Wij hebben alles met z’n tweeën gedaan. Als Pieterbas iets niet wilde, dan luisterde ik daar goed naar en dan deden we ’t niet.
Het draait om jullie allebei; niet alleen om de vrouw. Nu is het ook wel een beetje aan zo’n vent om ook tegengas te geven en er niet alleen maar heel triest achteraan te sukkelen natuurlijk… maar toch; je wil toch allebei een mooie herinnering?
Mijn tip voor andere Lucky Girls is: doe het vooral voor jezelf en ga uit van wat jij wil, niet wat anderen van je verwachten. Het voelde voor mij wel een beetje gek om nauwelijks familie uit te nodigen en vooral vrienden. Ik dacht: dan horen mensen via via dat je getrouwd bent… Maar het was wel een bewuste keuze die we hebben gemaakt: als je elkaar alleen eens in de zoveel tijd op een verjaardag ziet en verder geen contact hebt, is de band die je met elkaar hebt gewoon anders.
Mijn gevoel was dat ik een beetje tegenging in wat normaal is, maar ik denk dat je gewoon een beetje egoïstisch moet zijn af en toe.
Wil je ook zo’n gave trouwjurk? Hier vind je ons.
Trouwfotograaf: Nicoline Rodenburg van Liefdeskiekjes
