Trouwen op Vlieland in Het Drenkelingenhuisje, feest in een café en twee korte gekleurde trouwjurken
Cindy: “We zochten trouwkleding die vooral anders dan anders was. En Leonie wilde ook echt geen grote witte trouwjurk. Op arnhemsmeisje.nl keken we naar de foto’s van andere bruiloften, om ideeën op te doen.”
Allebei dezelfde trouwjurk
Leonie: “Mij leek een korte trouwjurk met een kanten bovenkant wel wat. Praktisch voor op het strand. Maar ik wilde absoluut geen ‘echte’ trouwjurk. Verder hadden we geen idéé. Samen met onze vriendinnen die mee waren, zag ik een korte blauwe trouwjurk hangen die in de buurt kwam van wat ik wilde. Voor de grap trok Cindy toen precies dezelfde jurk aan, in het roze. Het was eigenlijk een geintje, allebei in dezelfde trouwjurk, maar dan in een andere kleur. Maar onze vriendinnen begonnen enthousiast te gillen: ‘ooo dit is het eigenlijk!’ Het waren misschien geen échte trouwjurken, maar voor ons wel. Hier voelden we ons lekker in, gewoon onszelf en niet zo houterig als in een traditionele jurk.”
Cindy: “De reacties die we op onze gekleurde trouwjurken kregen van vrienden en familie waren helemaal geweldig. Mensen die in hetzelfde hotel logeerden, stonden zelfs huilend toe te kijken en zeiden dat ze ons er zo mooi uit vonden zien. Ik heb nooit jurken aan, maar we hebben ons allebei heel goed gevoeld in onze bruidsjurken.”
Trouwen op de wadden
Cindy: “We waren al best ver in het proces van het plannen van de bruiloft in Spanje, toen we erachter kwamen dat je daar niet voor de wet kunt trouwen, als buitenlandse. Dan zou het alleen een ceremonieel huwelijk zijn geweest. Achteraf vinden we het veel leuker hoe we het nu hebben gedaan. Er konden nu meer mensen bij zijn.
Leonie: “Het was ook praktischer met het regelen. Je hebt het meer in de hand, kunt controleren of alles goed gaat. Op afstand is dat toch lastiger. Bovendien zagen we meer mogelijkheden om onze bruiloft ‘eigen’ te maken. Spanje is toch een traditioneler land, qua aankleding en eten bijvoorbeeld.”
Leonie: “We hebben altijd gezegd: als we niet in Spanje gaan trouwen, dan op één van de Waddeneilanden. Omdat we daar elk jaar wel een keer heen gaan. Het zijn zulke fijne plekken; vooral op Vlieland, Terschelling en Schiermonnikoog komen we graag.”
Cindy: “Je bent meteen even helemaal weg uit Nederland. Als we daar zijn, spreek ik ook altijd over Nederland als ‘het buitenland’, haha.”
De Sahara van het Noorden
Leonie: “Onze trouwlocatie was Het Drenkelingenhuisje op Vlieland; echt een superplek om te trouwen! Het bevindt zich temidden van een hele grote zandvlakte. Ze noemen het daarom ook wel de Sahara van het Noorden. Daar staat een wit huisje met daaromheen een schuttig van gejut hout. Dat wordt de kraal genoemd. Het huisje is vanbinnen ingericht als mini-museum, met aangespoelde attributen. Van spenen tot kunstgebitten. Er passen ook maar 15 mensen in.”
Cindy: “Daarom hebben we ook echt geluk gehad met het weer; er is daar geen plan B.”
Leonie: “Normaal mag je niet zomaar op die plek komen; er worden ook militaire trainingen gegeven. Pas als de vlaggen naar beneden zijn, mag je toetreden.”
Cindy: “We wilden sowieso graag op zo’n privéplek trouwen. Niet op zo’n plek waar bij mooi weer ook allemaal badgasten komen.”
Leonie: “En dat er dan ballenknijpers op je trouwfoto’s staan, haha! Trouwen met blote voeten in het zand, dat wilden we.”
Met de Vliehors Expres langs de kust
Cindy: “We zijn op donderdag naar Vlieland vertrokken en op vrijdag getrouwd. Eerst zijn we in een huifkar naar het strand gereden. Samen met een clubje van tien mensen, waaronder onze ouders en beste vrienden. Daar hebben we een uur lang foto’s gemaakt.”
Leonie: “Om 14:45 gingen we naar de strandtent waar al onze gasten zich hebben verzameld. Vanaf daar zijn we met z’n allen met de Vliehors Expres langs de kustlijn gereden naar de trouwlocatie. Dat is een rit van ongeveer 25 minuten langs de kustlijn. Er was een accordeonist mee die muziek speelde, er werd gezongen; we hebben zelfs de taart meegenomen en champagne.”
Cindy: “Die taart, die was wel een beetje ‘the big thing’ van het huwelijk. Hij moest vanuit Nijmegen mee op de boot, naar het hotel, naar het strand… maar hij heeft het overleefd!”
Bruidstaart op tour
Cindy: “De bruidstaart is gemaakt door een banketbakker bij ons uit de buurt; Leonie heeft het ontwerp bedacht. Met aan de buitenkant allemaal witte hartjes en één roze en blauwe, in de kleuren van onze trouwjurken.”
Leonie: “Aan de binnenkant was de taart roze en blauw gestreept. We hebben ‘m zelf in piepschuim boxen ingepakt voor het transport. De bakker heeft zelfs nog naar de ceremoniemeester gebeld of het allemaal gelukt was, zo’n toer was het. Maar hij was ontzettend lekker.”
Cindy: “De taarttopper hebben we zelf gemaakt, met stukjes papier van onze trouwkaart en stokjes van de sushi!”
Leonie: “Om 15:30 uur waren we bij Het Drenkelingenhuisje. Iedereen mocht de kraal in en daar stonden allemaal gekleurde plastic bakken om op te zitten. Wij bleven ondertussen samen met onze vaders wachten tot de ceremonie zou beginnen.”
Cindy: “Mijn vader was zó emotioneel, dat ik ook al meteen moest huilen. Maar het waren absoluut tranen van geluk.”
Trouwringen met zand
Cindy: “De ambtenaar heeft veel verteld over de geschiedenis van Vlieland en één van onze neefjes heeft de ringen gebracht, op een schaaltje met twee vogeltjes erop. Elk vogeltje had een kokertje om z’n nek met een briefje erin. Daarop hadden we van tevoren een wens voor elkaar geschreven. Het schaaltje staat nu bij ons thuis. De trouwringen hebben we in Twisk laten maken. Er zit zand in van onder Het Drenkelingenhuisje, van de plek waar we zijn getrouwd.”
Leonie: “Dat hebben we zelf geschept!”
Leonie: “In Het Drenklingenhuisje hebben we onze handtekeningen gezet om ons huwelijk officieel te maken. Daarna mochten we onze namen en trouwdatum op de balk aan het plafond schrijven. Pas na vijf jaar mogen we het er officieel met stift neerzetten; dan hebben we volgens de mythe de proef doorstaan. Dus over vijf jaar komen we zéker weer terug.”
Walking dinner & Café Tante Pé
Cindy: “Met champagne hebben we getoost op ons huwelijk. Er was voor iedereen een flesje bellenblaas en de taart werd aangesneden. We hebben daar nog een tijdje gekletst en zijn toen weer met de Vliehors Expres teruggereden naar de strandtent. Onderweg hebben we nog zeehonden gezien; daar zijn we even voor gestopt.”
Leonie: “Vanaf de strandtent reed iedereen terug naar het hotel. Daar werden we vanaf 19:00 uur verwacht in de Rivièra Lounge van Badhotel Bruin voor een walking dinner: kleine gerechtjes die werden uitgeserveerd tussen de gasten. Heel leuk en heel erg lekker eten.”
Cindy: “Na het diner zijn we naar Café Tante Pé gelopen, schuin aan de overkant van het hotel. Dat hadden we afgehuurd voor het feest. Het café was versierd met foto’s van ons, het gedicht dat ook op onze uitnodiging stond en hartjesballonnen. Ons schoonzusje Mara maakte tijdens het feest foto’s met een polaroidcamera en grappige accesoires erbij. Zo hebben we nu twee hele leuke gastenboekjes vol met gekke foto’s van iedereen!”
“Er is gedanst, geborreld en gekletst. Twee vriendinnen hebben in konijnenpakken een dansje voor ons gedaan en Leonie’s broer heeft foto’s van vroeger laten zien. Er is zelfs voor ons gezongen. Met alle vrouwen hebben we in een cirkel staan dansen op ‘Girls Just Wanna Have Fun’ en om 02:00 uur sloten we af op ‘Last Dance’ van Donna Summer.”
Homemade Limoncello
Cindy: “Onze gasten kregen als trouwbedankje allemaal een flesje Limoncello mee; die hadden we zelf gemaakt, samen met Mara en Jurjen, een vriend. Hij heeft voor ons drie liter alcohol meegenomen uit Italië die we daarvoor hebben gebruikt. Mara heeft de labels gemaakt, met een gedichtje erop. De limoncello was heel lekker geworden! Na afloop van de bruiloft kregen we allemaal fotootjes toegestuurd van vrienden en familieleden die van de Limoncello aan het genieten waren.”
“Met dank aan Lotte van Dijck hebben we ook een heel mooi trouwkaartje gekregen, precies naar wens. Wij wilden graag een kaartje met het drenkelingenhuisje er op. Lotte maakte een prachtig ontwerp van ons in een papieren gevouwen bootje op zee, onderweg naar het drenkelingenhuisje. De details van het kaartje kwamen nog veel terug, bijvoorbeeld in de buttons die we als corsage voor iedereen hadden gemaakt.”
Dan is het goed
Leonie: “Voor ons allebei was de ceremonie het hoogtepunt. Vanwege die bijzondere trouwlocatie. Maar ook de rit daarnaartoe in de Vliehors Expres. We hadden de plek al eens eerder bezocht, maar nog nooit met die aankleding en in die opstelling. Toen we aankwamen en het zagen opdoemen, had het iets magisch. Je bent daar alleen omringd door zand en zee. Het is een hele bijzondere plek om te zijn.”
Cindy: “Onze gouden tip voor andere Lucky Girls? Wij vonden het heel fijn dat we alles hebben gedaan zoals wij dat wilden. Dat is het beste wat je kunt doen, in plaats van wat er misschien van je wordt verwacht of wat traditie is. Dat geldt ook voor je trouwjurk: als jij ‘m leuk vindt, dán is het goed. Op die manier kun je je bruiloft zo eigen en persoonlijk mogelijk maken. En dat is toch het allerleukste.”
Wil je ook zo’n gave trouwjurk? Hier vind je ons.
De adresjes van Cindy & Leonie:
Bruidskleding voor 2 vrouwen: Assepoester, Arnhem
Trouwfotograaf: Marjet van Veelen
Trouwlocatie: Het Drenkelingenhuisje, via Gemeente Vlieland
Trouwvervoer: Vliehors Expres, Vlieland
Feestlocatie: Café Tante Pé, Vlieland
Hotel: Badhotel Bruin
Bruidstaart: Banketbakkerij Chocolaterie Looijenga
Trouwringen: Mark Bos edelsmid
Armbanden ipv corsages: Beachbumb
Trouwkaarten: Lotte van Dijck
