De perfecte romantische bruidsjurk voor een bruiloft in Toscane
Iris: In de tijd dat we verloofd waren, woonden we nog in België. Tommaso is Italiaan en ik ben Nederlandse, dus we wilden kiezen tussen trouwen in Nederland en trouwen in Italië.
Het leek ons makkelijker om de Nederlanders naar Italië af te laten reizen. En het weer is daar natuurlijk ook een stuk beter! Bovendien bleek het net iets goedkoper om te trouwen in Italië. Ook fijn, dan konden we wat meer uitpakken.
We zijn naar de streek gegaan waar Tommaso vandaan komt; Mugello. Dat ligt in Toscane, in de buurt van Florence. Zijn familie woont in die regio, in verschillende kleine dorpjes. Het is zijn thuis en we gaan er wel vier keer per jaar naartoe.
Voor onze bruiloft hebben we een villa gehuurd aan het meer van Bilancino. Die kun je daar gewoon voor een hele dag huren. In Nederland moet je dan meestal ook de catering afnemen, maar hier waren we vrij om te doen wat we zelf wilden. Wel moest er zo natuurlijk veel geregeld worden. Twee vrienden van Tommaso waren daar erg goed in en hebben ons enorm geholpen.
Een symbolische ceremonie
Iris: Drie weken van tevoren zijn we naar Italië gegaan om alles ter plekke te regelen. In Italië werkt ‘t het beste als je dat op het laatste moment doet, weten we uit ervaring. Zo hebben we nog een kok gevonden en een fotograaf; beide vrienden van Tommaso.
De ambtenaar liet ons een week van tevoren weten dat hij er toch niet bij kon zijn op dat tijdstip. Oeps! Toen moesten we kiezen: of we zouden de ceremonie heel vroeg op de dag moeten plannen of we zouden ’s ochtends eerst moeten trouwen op het gemeentehuis. We hebben voor het tweede gekozen en de ceremonie ’s middags in de villa op het programma laten staan.
Wel hebben we Tommaso’s zus gevraagd of zij een symbolische ceremonie wilde maken. Dat wilde ze! Twee dagen van tevoren heeft ze die in elkaar gedraaid. Een vriendin heeft de ceremonie naar het Nederlands vertaald. Uiteindelijk vonden we het veel leuker om het zo te doen dan door een trouwambtenaar die we eigenlijk niet kenden.
We hebben veel tijd besteed aan het regelen van de accommodaties voor iedereen. Omdat de streek bestaat uit allemaal kleine dorpjes, is dat voor outsiders best lastig om een accommodatie te vinden. Ik wilde iedereen een goede plek geven. Onze vrienden en familieleden vonden het geweldig om naar Toscane te komen. En het is heel leuk als iedereen daar dan tegelijk zit, zo’n streek vol met Nederlanders!
Een romantische bruidsjurk met een mooie pasvorm
Iris: En toen de trouwjurk. Eerst ben ik naar een hele grote bruidsmodewinkel in het Zuiden van het land gegaan. Maar de stijl paste niet bij me; ik vond het allemaal te popperig, prinsessenachtig en te groot. Ik houd ook helemaal niet van glitter en bijna elke bruidsjurk leek wel onder de glimmers te zitten.
Toen tipte een vriendin van mijn moeder Assepoester: ze was met een collega mee gegaan die daar haar trouwjurk kocht. Ze zei dat ze heel goed waren geholpen en dat bleek ook toen ik zelf naar Assepoester ging. Het voelde informeler en ik vond het fijn dat ik ook zélf mocht kijken tussen de trouwjurken. In die andere winkel ging de verkoper de bruidsjurken halen en had ik er zelf niet veel over te zeggen.
Ik was van tevoren een beetje bang dat er niet genoeg romantische witte trouwjurken bij Assepoester zouden zijn, omdat de winkel toch ook bekend staat om aparte trouwjurken. Gelukkig bleek er heel veel keuze.
Op mijn wensenlijstje stond een vintage trouwjurk met een mooie pasvorm, niet strapless, klassiek en wit, maar dan wel een beetje origineel. Mijn moeder, een vriendin van haar, mijn zusje en een vriendin gingen met me mee. De eerste trouwjurk die ik aantrok, zat perfect. Ik heb nog een paar andere gepast, maar die eerste was toch echt de mooiste. Hij past heel mooi, het is een romantische bruidsjurk zonder diamantjes of andere tierelantijnen. ‘Echt een Italiaanse jurk’, zeiden ze. Dat vond ik wel toepasselijk!
Een ceremonie van tien minuten
Iris: Tommaso en ik zijn ’s ochtends om 11:00 uur naar het gemeentehuis gegaan. Ik had gewoon een normale jurk aan (hoor). Mijn ouders, zussen en broers waren er ook bij.
Ik wist wel dat het een beetje saai en formeel zou worden; in Nederland zegt de ambtenaar ook wat persoonlijke dingen, maar dat gaat in Italië niet zo. Daar duurt de trouwceremonie tien minuten. Voor mij voelde het dan ook niet echt als hét trouwen. Maar het was wel een mooi gemeentehuis en het was ook gaaf om een keer zo mee te maken.
Na de ceremonie zijn we wat gaan eten en daarna moesten we nog het één en ander regelen, want er gingen nog wat dingen mis. Zo zijn mijn ouders naar de bloemist gegaan om te helpen met het afknippen van de bloemstelen; dat had ze namelijk nog niet gedaan. Hoe dat kan? Tja, geen idee. Dat is Italië, denk ik, haha!
Een heel persoonlijke ceremonie
Iris: Ik heb ondertussen mijn haar en make-up laten doen, terwijl Tommaso naar de villa ging om daar de laatste dingen te regelen.
De gasten kwamen om 16:00 uur aan en we zouden eigenlijk om 16:30 uur met de ceremonie beginnen, maar dat werd uiteindelijk 17:00 uur.
Het ging ons vooral om de ruimte om de villa heen, die was heel gaaf. Zo was er een trap naar een groot veld aan het meer, waar we de trouwceremonie hebben gehouden. Iedereen stond te klappen en te juichen terwijl Tommaso en ik samen naar beneden liepen. Samen ja; ik houd niet zo van afwachten en ik vond het een beetje ouderwets om samen met mijn vader te lopen. Dus hebben we het gewoon op onze eigen manier gedaan!
De ceremonie, gemaakt door Tommaso’s zus – was heel leuk. Ze is actrice en kan heel goed voordragen. Omdat we beslist niet wilden dat het een saaie ceremonie zou worden, hebben we zoveel mogelijk mensen gevraagd om wat te doen. Mijn vader heeft een Italiaans lied gezongen; ‘Caro mio ben’; een 18e eeuwse aria. Mijn opa heeft een toespraak gehouden, in het Spaans, want dat kan hij goed en dat lijkt een beetje op het Italiaans. Ook mijn broertje heeft nog wat verteld. Dat maakte het een hele persoonlijke ceremonie.
Buiten eten op z’n Toscaans
Iris: Daarna hebben we geproost met prosecco en hadden we de kans om iedereen te begroeten. Want sommige gasten zag ik op dat moment pas voor het eerst sinds hun aankomst in Italië. We hadden er wat Nederlandse hapjes bij, kaasblokjes en pinda’s enzo.
Nadat we nog wat foto’s hadden gemaakt, was het tijd om te gaan eten. De kok had een megabuffet gemaakt waarvan we aan de andere kant van de villa, buiten op een terras, hebben gegeten. Er stonden tien grote ronde tafels en er was geen tafelschikking, dus je kon gewoon gaan zitten waar je wilde.
De kok heeft echt héél goed gekookt; alles uit de streek, dus echt Toscaans. Het was héél veel en heel, heel goed. Omdat ik vegetariër ben, was de helft vegetarisch. De wijn kwam ook bij een lokale wijnboer vandaan. Tja, als je dan toch in Toscane bent…!
Tussen de Toscaanse heuvels
Iris: Ouders van vrienden hebben ons een bruidstaart cadeau gedaan. Het was een grote, platte fruittaart van anderhalve meter lang.
In een grote partytent hebben we daarna feest gevierd. Het was niet echt een dansfeest, maar meer een feest om bij te kletsen, rond te lopen en naar muziek te luisteren. De dj hebben we uiteindelijk cadeau gekregen van een vriend.
Het was een heel mooie plek om feest te vieren: tussen de bomen, met aan de ene kant een meer en Toscaanse heuvels… echt een heel mooie plek!
We zijn doorgegaan tot 03:00 uur. En in Italië gaan ze soms nog langer door! We hebben zelfs nog een paar mensen een lift gegeven; niet echt heel romantisch hè? Haha!
De meeste gasten gingen één a twee dagen na de bruiloft weer naar huis, maar vooraf hebben we ook al met veel mensen opgetrokken. Zo zat er een grotere groep in een agriturismo van een vriend; daar zijn we vaak naartoe gegaan, want dat was zo gezellig. We zijn uiteindelijk met elk van onze gasten wel een keer uit eten geweest.
Dit moet je weten over trouwen in Toscane
Iris: Wat iedereen moet weten over trouwen in Toscane is (denk ik) dat de Italianen het toch écht anders aanpakken dan de Nederlanders. Je kunt daar geen afspraken van minuut tot minuut maken. Ze zeggen altijd: ‘het komt wel goed’ en laten dingen tot het laatste moment wachten. Daar kun je gestrest van worden, want het lijkt net alsof mensen niet mee willen werken, maar dat is niet zo. Je kunt erop vertrouwen dat het goed komt, maar dan moet je wel een beetje los durven laten.
Het leuke van trouwen in Italië vind ik dat het over het algemeen wat losser gaat, wat meer spontaan voelt. En wat je ook moet weten: in Nederland is het heel normaal dat je het diner slechts met een kleine groep doet, maar daar kun je in Italië niet mee aankomen. Daar staat het eten centraal en je kunt niet iemand níet uitnodigen voor het diner en wel voor de ceremonie. Dat is echt not done!
Moeite
Iris: De ceremonie die we zelf hebben georganiseerd in de villa, vond ik het leukst. Dat was zó mooi, dat had ik niet verwacht. Mensen hebben er zo veel moeite voor gedaan om die te laten slagen; het repeteren van tevoren, het schrijven van een goede speech en het oefenen op die liederen… en dat iedereen er was, daar in Italië en er zo mooi uit zag. Bijna iedereen had een nieuwe jurk gekocht, hoe gaaf is dat?!
Wil je ook zo’n gave trouwjurk? Hier vind je ons.
De adresjes van Iris:
Trouwlocatie: Villa Torre Palagio, Barberino di Mugello
Trouwfotograaf: Giancarlo Barzagli
Romantische trouwjurk: Assepoester Feestkleding, Arnhem
