Fietswielen aan de muur, rondrijden in een betjak, bidons als trouwbedankje en een simpele, strakke trouwjurk
Karin: Mensen verwachten vaak dat je 30 jaar hebt uitgekeken naar je trouwjurk. Nou, dat was bij mij niet het geval, haha! Toen ik op de site van Assepoester terechtkwam, sprak die mij dan ook gelijk aan. Gewoon de toon en sfeer van niet te moeilijk doen.
Toen ik op de drempel van de winkel stond, dacht ik wel even: o ja, nou is ’t echt. Nu moeten we serieus aan de slag! Voor mij was de trouwjurk niet het allerleukste of het belangrijkste, maar wel iets moois. Ik vond het heel leuk om te doen. Voordat ik het wist stond ik te passen.
Een simpele strakke trouwjurk
Karin: Ik wilde niet teveel toeters en bellen, maar wel gewoon een witte jurk. Niet dat ik nou per se aan die kleur hecht, maar ik had ook niet iets anders in mijn hoofd. Een simpele, strakke trouwjurk was de opdracht waarmee we zijn gaan zoeken.
Hoe ik wist dat dit dé Karin-jurk was? Dat was een soort van zelfsprekend eigenlijk. Andere trouwjurken zaten niet helemaal goed of lekker, maar deze was in één keer goed. Mijn moeder zag het ook meteen: die riep toen ik de gordijntjes van de paskamer opentrok meteen ‘heel mooi!’.
Veel mensen waren verrast dat ik überhaupt een trouwjurk aantrok – hoewel ik weleens jurkjes draag hoor – maar ik voelde me er heel fijn in.
Aanzoek op een berg in Frankrijk
Karin: Dirk en ik zijn nu dik tien jaar samen. Voor ons tweeën hoefde trouwen niet per se heel erg nodig… we waren toch wel van plan om bij elkaar te blijven! Maar het leek ons ook ontzettend leuk om op zo’n dag iedereen om je heen te hebben en om het met mensen uit je omgeving te kunnen vieren. Het ging ons vooral om die leuke dag met die mensen.
Uiteindelijk wilden we wel een keer trouwen hoor; dat zeiden we ook altijd tegen elkaar. Maar inmiddels hadden we alle bruiloften van vrienden wel gehad. We hebben eerst een huis gekocht, en we zijn allebei gepromoveerd wat vrij hectisch was… ik wilde niet óók nog een bruiloft aan mijn hoofd hebben. Dat was dus een beetje blijven liggen. Tot Dirk mij vorig jaar zomer op vakantie ten huwelijk vroeg. Ja, dat was op dat moment een grote verrassing!
We waren op vakantie in Frankrijk en hadden onze racefietsen mee, want we fietsen graag. We zijn op een dag een berg op gefietst die tegen de Alpen aan ligt, waar de Tour de France langs zou komen. Toen het peloton eenmaal voorbij was, ging Dirk ineens op z’n knieën. Er stonden nogal wat mensen omheen, dus ik zei geloof ik: moet dat echt nu? Haha! Maar die mensen hadden niks door joh.
We wilden onze bruiloft graag buiten de stad vieren; dat je ook even naar buiten kan, daar houden we van en daar houden onze families van. Het moest niet te chique worden, maar lekker los. En er moest wel gedanst worden, dat hadden we in ons hoofd. Als je eenmaal 30 bent kom je er niet heel veel meer aan toe dat je op zaterdagavond ergens staat te dansen. Alleen op bruiloften en feestjes doe je dat weer.
De trouwdag: zelfgebakken quiche en bekijks in een betjak
Karin: Op de dag zelf ging het heel relaxed allemaal. We hebben gewoon in ons eigen huis geslapen (de fotograaf: “huh, jullie wonen allebei hier?”), zijn samen opgestaan en Dirk heeft de laatste dingetjes buiten de deur geregeld terwijl ik om 09:00 bij de kapper zat voor mijn haar en make-up.
Onze ouders hebben ons daarna geholpen met onze trouwkleding; mijn moeder heeft mij in mijn trouwjurk geholpen en de ouders van Dirk hebben hem geholpen met zijn pak en manchetknopen.
Met onze ouders, broertjes, zusje, aanhang en getuigen hebben we geluncht. We vonden het leuk om even zo’n moment te hebben waarop je onder elkaar bent; daar heb je de rest van de dag geen tijd voor. Ik had de avond ervoor een quiche en een cake gebakken dus daar hebben we lekker van gegeten. Ja, de avond ervoor ja; we hadden zulke goede ceremoniemeesters dat ik daar tijd voor had. Ik had ook op de bank kunnen gaan zitten en denken: nou, dit is de avond voor mijn bruiloft, maar als je staat te bakken heb je in ieder geval nog het idee dat het de volgende dag feest is, haha!
Na de lunch zijn wij vertrokken om foto’s te maken met de fotograaf. De rest is naar de locatie gegaan, waar al onze gasten zich hadden verzameld.
De fotograaf had ons op een hoek vlakbij de locatie afgezet, vanwaar we met een betjak – een soort riksja is dat – naar de trouwlocatie reden. We vonden een trouwauto niet zo bij ons passen. We hoefden maar 300 meter te fietsen met dat ding, maar onderweg waren er wel vijf auto’s waaruit mensen dingen riepen als: ‘gefeliciteerd!’ en ‘doe het niet, je kunt nog terug!’. Zó grappig dat je dan zo veel losmaakt bij compleet wildvreemde mensen.
Onze trouw- en feestlocatie was Heerlyckheid De Opwettense Watermolen in Nuenen. We zijn naar binnen gegaan voor de plechtigheid. Ik was niet zenuwachtig, we hoefden alleen maar op het juiste moment ja te zeggen. Bovendien hadden we kort daarvoor onze ambtenaar gesproken en die deed het ontzettend leuk. Zij tipte ons ook om op bepaalde momenten even stil te staan en die bewust in ons op te nemen. Zo hebben we het, ondanks dat er zo veel mensen bij waren, ook echt met z’n tweeën beleefd.
Bruidstaart & barbecue
Karin: Na de ceremonie hebben we geproost en taart aangesneden. Een kennis van ons is bakker en die had een hele mooie bruidstaart voor ons gebakken. Iedereen kon buiten taart eten en praten. Wij zijn niet in een rij gaan staan, maar een beetje langsgelopen bij iedereen, dat ging heel relaxed. Het was de hele week verschrikkelijk weer geweest, maar op dat moment scheen de zon en was het heel aangenaam buiten.
De fotograaf heeft ons opgeroepen om nog een groepsfoto te maken voordat het weer zou gaan regenen. Wat zo leuk is aan zo’n dag, is dat iedereen bij elkaar komt. Wij wonen al jaren ver weg van onze families, dus je ziet elkaar niet zo vaak.
Mijn broertje en Dirks zusje waren nu samen ceremoniemeesters, waardoor ze heel intensief contact hadden. Als je zoiets als een bruiloft beleeft, ontdek je weer dat je elkaar heel goed kent en hoe fijn het is dat je dat soort mensen om je heen hebt. Dat klinkt heel emotioneel nu, maar we hebben vooral ook heel veel lol gehad samen. Heel bijzonder om dat mee te maken.
Het originele plan was om een barbecue te doen met onze gasten, maar een week voor het feest kregen we tot onze schrik te horen dat de feestlocatie failliet was. Dat was wel even van SLIK!, ja. Ze zouden wel open blijven voor de feesten die al waren geboekt.
We hebben een nacht wakker gelegen met het idee van: o jee, kunnen we nog wel slapen deze week? Maar de mensen van de locatie hebben ons echt het vertrouwen gegeven dat het feest door zou gaan en dat het leuk zou worden. Dat deden ze echt heel goed. En op de dag zelf merkten we er niets van!
Het personeel liep keihard en met een grote lach op het gezicht. Heel professioneel. Een pluspunt voor ons was dat de locatie op dat moment niet meer open was voor andere gasten, zodat we gebruik konden maken van het restaurant binnen. We hebben nog wel een barbecue gedaan, maar die werd in buffetstijl binnen geserveerd. Lekker los.
Gelukkig hebben ze nu een doorstart kunnen maken, dus je kunt er nog gaan trouwen! Het is ook een veel te mooie trouwlocatie om verloren te gaan.
Lekker rocken
Karin: Om 20:30 begon ons feest, in een andere zaal. De DJ had zijn booth al helemaal opgebouwd met lichten. We hadden ook nog wat gasten uitgenodigd speciaal voor het feest. Daar hebben we even een praatje mee staan maken.
We wilden niet echt een openingsdans; ik ben daar niet zo goed in en om dat nou ook voor een publiek te doen… Maar we moesten wel íets doen om de mensen op de dansvloer te krijgen. Daarom hadden we afgesproken dat de DJ ‘I got a feeling’ in zou zetten van de Black Eyed Peas waarop wij dan gewoon lekker losjes zouden gaan dansen.
Ik had wel tegen vriendinnen gezegd: je moet ons niet langer dan een halve minuut in ons eentje laten dansen! Dus die kwamen ook meteen de dansvloer op, dat werkte goed. Daarna zijn we niet meer van de dansvloer af geweest!
De DJ had van tevoren al gezegd: ‘deze bruiloft ga ik wel onthouden’. Dat kwam omdat wij aan hem vroegen of hij gewoon lekker dansmuziek kon draaien, maar ook af en toe een rocknummer. Hij had zijn bedenkingen: ‘het publiek moet het ook trekken’, zei hij. Wij zeiden daarop: wij kennen ze, dat komt wel goed! Maar kijk maar wat je doet, want jij kan de sfeer het beste inschatten.
Uiteindelijk heeft hij nog veel heftigere rock gedraaid dan waar wij om vroegen: Rage Against te Machine, The Prodigy en The Beastie Boys, er is nog gebreakdanst… dat soort dingen gebeurden gewoon spontaan omdat mensen het zo leuk vonden.
Om 00:30 zijn we weggegaan, na eerst mijn boeket te hebben gegooid. Mijn schoonzusje heeft het gevangen! Hoewel mijn broertje helaas niet onder de indruk leek, haha. We vonden het leuk om nog even zo’n traditioneel dingetje te doen. Er werd nog een hapje geserveerd aan de gasten toen wij vertrokken.
Een goede vriend die in de buurt woont heeft ons weggebracht naar een vakantiehuisje in een rustig klein gehuchtje, even buiten Eindhoven. Onze ceremoniemeesters bleken het te hebben versierd met lichtjes, hartjessnoepjes, slingers en foto’s van onze vrijgezellenfeesten, heel leuk.
Veni, vidi, fietsie
Karin: Toen ik een trouwkaart tegenkwam met daarop een racefiets die je uit kon vouwen tot een tandem, vond ik dat gelijk mooi bij ons passen – vanwege het aanzoek en omdat we graag fietsen. Het was niet iets standaards met een hartje ofzo. Daar begon het mee.
Als trouwvervoer wilden we dan ook geen auto, maar een fiets; vandaar de betjak. En als cadeautjes voor de gasten gaven we aan elk stel een bidon mee met daarop een stickertje dat we zelf hadden gemaakt. Daarop stonden een fiets, de datum en ‘fijn dat jullie er waren’. In plaats van bruidssuikers hadden we er druivensuikers aan gehangen en van die snoepbanaantjes, dat vonden we wel toepasselijk. De ceremoniemeesters hadden de feestzaal trouwens ook versierd met oude fietswielen waar ze foto’s aan hadden gehangen.
Vanaf een paar weken voor onze bruiloft werden er steeds kaartjes bezorgd van onze gasten om ons alvast veel plezier te wensen met onze dag. Wij snapten eerst niet waar dat vandaan kwam en vroegen ons al af of dat gebruikelijk was. Zo ja, dan hadden wij bij onze vrienden hopeloos gefaald… Maar omdat mijn schoonmoeder zich versprak wisten we al snel hoe het zat: onze ceremoniemeesters zaten er achter!
Zij hadden aan iedereen gevraagd om een kaartje te sturen, omdat ze zogenaamd bang waren dat wij geen tijd zouden maken voor de voorpret. Dat was ook wel een beetje waar. Door onze nuchterheid, maar ook omdat wij allebei drukke banen hebben, leek het soms wel alsof iedereen onze bruiloft belangrijker vond dan wijzelf, haha! En de kaartjes-actie werkte: tegen de tijd dat onze dag aanbrak hing ons huis vol met kaartjes en zo werden we elke dag wel even herinnerd aan het feit dat het bijna zo ver was. Lief toch?
Losgaan op harde rockmuziek
Karin: Mijn gouden tip voor andere Lucky Girls is de tip van onze trouwambtenaar: probeer dat moment voordat je binnenkomt in de trouwzaal even bewust te beleven met z’n tweetjes. Dus dan niet even wegdraaien, maar je realiseren dat je daar met z’n tweeën bent en dat het echt gaat beginnen.
Wat ik het leukste moment vond? Ik vond het van begin tot einde heel leuk! Het was niet de mooiste dag van mijn leven hoor, wat andere mensen vaak zeggen, want ik hoop dat er nog heel veel andere leuke dagen komen… maar we hebben wel ontzettend veel lol gehad!
Een paar hoogtepunten waren voor mij dat we met die fiets/betjak in de weer waren en het dansen op het feest. Omdat je iedereen zó enorm los zag gaan op harde rockmuziek. Maar ook het groepsfoto’s maken vond ik erg leuk. Lekker geinen met mijn broertjes, die mij spontaan optilden toen ik weigerde languit in het gras te gaan liggen. Maar de dag zit vol met mooie momenten.
Wil je ook zo’n gave trouwjurk? Hier vind je ons.
Trouwfotograaf: Dario Endara
