Klein trouwen in een oud klooster, je eigen trouwbeloften, dineren met je gasten en een rood broekpak
Waarom wilden jullie trouwen?
Aleid: We hebben nog niet zo heel lang een relatie; kennen elkaar vanaf september. Het was liefde op het eerste gezicht, echt van: ‘BAM!’. Er was niets tegen bestand.
We wisten al heel snel: dit laten we niet meer gaan. Voor ons allebei is dit ons tweede huwelijk, dus je draagt wel een verleden met je mee, bent enigszins op je hoede. Maar de liefde haalde ons in; het ging zo goed, het voelde zo positief… het klopte allemaal. We wilden samen verder, dat was geen vraag meer.
Wow, wat mooi!
Aleid: Menko heeft mij een aanzoek gedaan. Gewoon thuis, in Amersfoort. Ik had helemaal niks door! Hij deed de hele dag al een beetje zenuwachtig, tot ik zei: joh, wat is er? Hij was even stil, ging toen op z’n knieën en zei: ‘Weet je, ik had eigenlijk nog wat langer willen wachten, maar dat lukt me niet. Ik vraag je vandaag ten huwelijk.’
Eerst was ik verbouwereerd, toen heel erg blij en daarna moest ik heel erg huilen, haha. Dat we allebei ons tweede huwelijk in zijn gegaan en zó gelukkig zijn, dat voelt soms als een filmscript. Af en toe moeten we onszelf even knijpen en zeggen we: wow, dit overkomt ons gewoon!
We wisten al heel snel dat we gewoon klein wilden trouwen, met de mensen erbij die heel dicht bij ons staan. Niet op een weekenddag, maar verder maakte het ons niet uit op wat voor dag. Eerst hebben we gekeken op welke locatie we wilden trouwen. Dat werd De Mariënhof, een oud klooster. Zij hadden 3 februari nog helemaal vrij. Het is heel voorspoedig gegaan, het was snel in kannen & kruiken.
Wat wilde je aan voor je tweede huwelijk?
Aleid: Ik wilde niet in een trouwjurk trouwen, omdat ik de eerste keer al ben getrouwd in een witte jurk. Ik wilde nu sowieso ook niet in het wit. Heel graag wilde ik iets met een broek, maar dat zie je maar weinig in Nederland.
Via internet kwam ik bij Assepoester terecht en zag ik de collectie trouwpakken voor vrouwen. Menko en ik zijn daarom samen naar Assepoester gegaan en hebben mijn broekpak ook samen uitgezocht. Nee, het gebeurt niet vaak dat de bruidegom mee gaat, maar als Menko niet mee was geweest, had ik waarschijnlijk nooit een rood broekpak gekocht! Hij was er helemaal weg van.
Eén van de Meiden van Assepoester hielp mij en zij kwam met vier trouwpakken aan in grijs, groen, paars en rood. Over dat rode broekpak zei ik al meteen: ‘Rood doe ik niet’. Menko was juist heel benieuwd naar dat rode pak. Ik heb ‘m als laatste gepast.
Het leek me van tevoren veel té, maar dat was helemaal niet zo, het voelde goed toen ik ‘m aan had. Het zat lekker. Ik keek naar mezelf in de spiegel en dacht: ja, dit past bij me. Het had alles: het was chique, sexy en toch ook sportief. Ik had niet zoiets van: ik kijk nu naar een vreemde Aleid. Het plaatje klopte.
Er was maar één iemand die verder nog wist van mijn rode broekpak; een vriendin. Tegen mijn moeder had ik alleen gezegd dat ik iets roods had.
Een heleboel gasten waren verbaasd toen ze me zagen, dit hadden ze niet verwacht! Ik had er ook behoorlijke hakken bij aan en ik ben helemaal geen hakkentype, draag altijd platte schoenen. De reacties waren heel leuk. Ze vonden het helemaal goed en ook niet overdone. ‘Dit past bij je’ heb ik het meest gehoord. En ze waren natuurlijk verrast dat ik in het rood was.
Hoe hebben jullie de bruiloft gevierd?
Aleid: We zijn getrouwd met een kleine club mensen erbij: 22 man. Niemand wist het verder ook. Ik had veertien dagen vrij genomen van mijn werk en ze daar niet verteld dat ik ging trouwen. Achteraf hebben we kaarten verstuurd om het grote nieuws te vertellen.
Voor ons is het heel goed geweest om het op die manier te doen. We zijn allebei al een keer groots getrouwd met alles erop en eraan, daar hadden we nu geen zin in. Ook niet in dat mensen daar dan wat van vinden. We wilden het echt op ónze manier kunnen doen.
Wat ik lastig vond, was dat je keuzes moet maken. We hadden bijvoorbeeld nog meer mensen die ons dierbaar zijn en die we erbij hadden kunnen vragen, maar als je daaraan begint, is het einde zoek. We wilden dit echt samen doen. Daarvoor heb ik wel een aantal keer op mijn tong moeten bijten hoor!
Hoe verliep de dag?
Aleid: Ik was ’s ochtends in mijn huis in Amersfoort; Menko in zijn huis in Enschede. Ik ben naar de kapper geweest en een collega van me die vroeger bij Douglas heeft gewerkt, deed mijn make-up. Een andere vriendin is hobbyfotografe en zij heeft die dag onze trouwfoto’s gemaakt.
We hebben lekker getut en Menko kwam om 10:50 uur. Hij heeft zich bij mij ook omgekleed. Het was zo gaaf toen we elkaar zagen in onze trouwkleding. Heel mooi! Je bent steeds aan het aftellen tot dat moment en dan is het opeens echt zo. Het was een heerlijk moment, ik heb ervan genoten.
We zijn buiten bij mijn appartement foto’s gaan maken en rond 13:30 uur richting de Mariënhof gereden. Daar hebben we binnen en buiten nog wat foto’s gemaakt.
Om 15:30 uur was de ontvangst van de gasten in de lounge met koffie, thee en wat lekkers. We konden alles op één locatie doen, dat was een groot voordeel. Bovendien waren we de enige gasten die dag.
De ceremonie hebben we gevierd in de Kloosterzaal en voor de borrel zijn we daarna afgezakt naar de wijnkelder. Het diner was daarna weer in de Kloosterzaal. Drie ruimten voor de prijs van één, haha!
En de ceremonie was daar dus ook?
Aleid: Onze ceremonie begon om 16:00 uur. De ambtenaar hield het heel kort en krachtig. Prettig, want we hadden geen zin in toeters en bellen door zo’n vreemde juf. Daar ging het ons ook helemaal niet om. Een vriend van Menko is net als hijzelf predikant en heeft voor ons gebeden om de zegen van God. Dat was voor ons het meest waardevolle moment.
We hebben onze eigen trouwbeloften uitgeschreven en voorgedragen, dat maakt het heel persoonlijk. Als je voor de tweede keer trouwt, wil je zulke dingen doen op jouw manier en dat het gewoon klopt. Het jawoord is één ding, maar nu kwamen we tot de kern van waar het voor ons echt om draaait. Het was heel mooi om het op zo’n persoonlijke manier te doen.
Na de trouwbeloften hebben we het nummer ‘God blessed the broken road’ van SELAH gedraaid; een Amerikaanse gospelband. Dat nummer verwoordt hoe wij onze toekomst samen zien. Het gaat erover dat we ons gezegend voelen dat we op elkaars pad zijn gekomen. Dat nummer paste in alle toonaarden bij ons! Ja, er zijn daar een heleboel tranen gevloeid…!
En daarna werd er vast geproost…?
Aleid: In de wijnkelder hebben we met elkaar het glas geheven en konden we heel relaxed borrelen en praten. Daarna zijn we teruggegaan naar de Kloosterzaal om te gaan eten.
We zaten aan een grote ovale tafel met iedereen eromheen. Daar kregen we een driegangendiner uitgeserveerd. Het was helemaal goed. Tussendoor kon je een beetje rondlopen en praten. Het eten bestond uit seizoensproducten, alles vers van de markt. We hebben heerlijk getafeld.
Ter afsluiting heeft mijn oudste broer iedereen bedankt en hebben we met elkaar afscheid genomen. Daarna zijn Menko en ik samen naar huis gegaan. Om 21:30 uur waren we weer thuis.
Onze eerste reactie op de bruiloft? ‘Dit was helemaal goed’. Het was zoals we gehoopt hadden dat het zou gaan. We zouden niks anders willen doen. We hebben er echt positief op teruggekeken. De fotograaf heeft ons die avond nog een paar foto’s gestuurd via Whatsapp. Zo leuk, want dan heb je gelijk weer dat gevoel erbij.
Hoe de mensen in onze omgeving reageerden toen ze hoorden dat we stiekem waren getrouwd? Veel mensen hadden het al een beetje aan zien komen… ze waren vooral verrast dat het vrij snel was, niet dát we gingen trouwen.
Op mijn werk waren ze wel méga verrast, dat was echt heel grappig. Toen ik terugkwam van vakantie, riepen ze: ‘wat was dít dan?!’. Ik werk in een woon- zorgcentrum en mijn collega’s hadden als verrassing bij de lunch een versierde rollator neergezet en bloemblaadjes over de lunchtafel gestrooid.
Wat vond je bijzonder aan trouwen?
Aleid: Het hoogtepunt was voor mij het uitspreken van onze trouwbeloften. Omdat dat zó persoonlijk is, zo dichtbij komt. Dan raak je elkaars hart. Voor mij was dat het meest indrukwekkende moment van onze bruiloft. We wisten precies hoe de rest van de dag zou verlopen, dat hadden we immers georganiseerd, maar dit wisten we niet van elkaar.
Mijn gouden tip voor andere Lucky Girls is: doe écht wat je zelf wilt. Dat is best lastig als je heel jong bent en je te maken hebt met de invloed van andere mensen. Maar als je echt doet wat je samen wilt, dan heb je de dag van je dromen. Dat je gaat trouwen is gewoon gaaf, maar probeer naar je hart te luisteren, niet naar een ander.
De adresjes van Aleid:
Trouwfoto’s: Debbie Tuitman, debbietuitman@gmail.com
Trouwlocatie: De Mariënhof, Amersfoort
Rood broekpak: Assepoester Feestkleding, Arnhem
Trouwpak Menko: Houtman Mode
