Trouwen in een tijd van onzekerheid: ‘Je moet echt zelf de slingers ophangen’
Door de corona-crisis komen veel bruiloftsplannen op losse schroeven te staan. Maar ook door privé omstandigheden kan er veel onzekerheid ontstaan rondom je bruiloft, zo ervaarden ook Laura (35) en Erik (40) uit Limmen. Des te waardevoller zijn de herinneringen aan hun bijzondere dag.
Onzekerheid
Laura: Op mijn 25e kreeg ik de diagnose MS. Door die ziekte leef ik met de dag, want het wordt er niet beter op. Mijn schoonmoeder was ongeneeslijk ziek. Hoewel ze al een tijdje stabiel was, wisten we niet hoe lang ze nog te leven had. Waarschijnlijk ging ze haar laatste lente in. Ondanks dat vooruitkijken moeilijk was, besloten we diezelfde zomer nog te gaan trouwen.
Het zou spannend worden, maar we hoopten dat het Eriks moeder ook iets zou geven om voor te blijven leven. Totdat twee maanden voor de bruiloft ook zijn vader ongeneeslijk ziek bleek te zijn. De dokters gaven hem nog zes tot acht weken. We hebben alle plannen drie weken naar voren gehaald, op hoop van zegen…
De kers op de taart
Laura: Erik en ik hadden al vijftien jaar verkering en inmiddels een zoon van vier. Vanaf de eerste dag dat we samen waren, wist ik dat Erik nooit wilde trouwen. Hij stak het geld liever in het maken van reizen en lange tijd ben ik daar in meegegaan. Ondertussen hield ik hoop, maar het aanzoek bleef uit.
Maar ik hou niet van gemiste kansen. Gezien mijn situatie weet ik dat je in het leven echt zelf de slingers op moet hangen. We leven al zo lang samen, in voor- en tegenspoed, en die liefde was al meer bezegeld door onze zoon Alain dan een ja-woord ooit kon doen.
Maar toch leek het me de kers op de taart om onze liefde te vieren met een feest, in aanwezigheid van onze dierbaren. Gezien de omstandigheden was het nu of nooit. Daarom heb ik de stoute schoenen aangetrokken en Erik ten huwelijk gevraagd!
Positief puntje aan de horizon
Laura: Nadat we het hoe en waarom samen nog eens goed hadden besproken, zei hij ‘ja’! En als we het dan toch ging doen, werd het geen half werk. Zo besloten we dat de bruiloft zou plaatsvinden in Frankrijk, omdat we de sfeer die we voor ogen hadden niet in Nederland neer zouden kunnen zetten.
We wilden het klein en intiem houden. We beseften ons dat het veel gevraagd was om zijn ouders te laten afreizen, maar we vertrouwden erop dat het het waard ging zijn. Bovendien speelde alles zich daar op één plek af, zodat ze ten allen tijde even rust konden nemen.
Het was een fijn project om die zomer mee bezig te zijn. Tussen alle zorgen door, was er ook iets positiefs om naar uit te kijken. We zouden op een mooie plek met de liefste mensen een bijzonder weekend vol liefde tegemoet gaan, misschien wel in een heel mooie trouwjurk. Alleen moest ik die dan nog even snel zien te vinden…
Drie weken voor het vinden van een trouwjurk
Laura: Omdat ik in een rolstoel zit, hou ik niet van passen en ook omdat het zo onzeker was of alles wel door kon gaan, was ik een beetje op internet aan het speuren naar een trouwjurk. Maar in je eentje is dat natuurlijk helemaal niet leuk. Gelukkig kwam mijn zus to the rescue met het plan naar Assepoester te gaan. Het was niet om de hoek, maar het werd een superleuk uitje!
De winkel zag er heel leuk en gezellig uit, en ondanks dat er superveel trouwjurken te vinden waren, hing er een intieme sfeer. We werden ontvangen met een kopje thee of koffie met appeltaart en een etagère vol lekkere zoetigheden. Ik wilde de verkoopster gaan vertellen wat ik zelf al uitgebreid had bedacht, maar ze had al drie trouwjurken voor me gepakt en zei: ‘dit is hoe ik jou inschat.’ En guess what… we slaagden meteen!
Uit mijn comfortzone
Laura: De eerste trouwjurk die ik aantrok, had een grote rok en een kanten top met een pittig decolleté en een open rug. Hij was helemaal uit mijn comfortzone. Ik dacht voor veiliger te gaan, maar mijn zus wist mooi te verwoorden dat ik geen bruidsmeisje was, maar de bruid! Toen ik mezelf zag, was ik verbaasd over hoe mooi ik ‘m vond en ik wist zeker dat Erik deze trouwjurk te gek zou vinden.
Als tweede heb ik nog een trouwjurk aan gehad, die voor kort en achter lang was. Dat had ik zelf ook op het oog, omdat het me praktisch leek met mijn benen, maar dat was het niet hoor. De derde heb ik niet eens gepast. Die eerste werd het gewoon. Iedereen ging uit z’n dak in de winkel!
Ondanks dat we zo snel waren geslaagd, konden we onze tijd nemen bij Assepoester. We hadden natuurlijk al een behoorlijk ritje achter de rug. Ik werd super geholpen, ook in de kleedkamer, wat heel fijn was aangezien omkleden niet mijn hobby is. En afsluitend hebben we uitgebreid geproost met champagne!
Spijkerjasje vol herinneringen
Laura: Ik had die zomer een tof spijkerjasje gekocht, niet eens per se voor de bruiloft. Maar ik vond het wel leuk bij mijn trouwjurk passen, bij de bloemen in mijn haar, het mooie weer en bij het hele Franse sfeertje.
Het is ook heel tof dat ik het nu nog steeds regelmatig draag. Mijn zus zei laatst nog dat het haar deed denken aan de bruiloft. Dat spijkerjasje doet de herinneringen herleven.
Eind goed al goed
Laura: Ondanks alle spanning en onzekerheid die vooraf gingen aan onze bruiloft, heeft alles doorgang kunnen vinden. Door het besef dat iedereens aanwezigheid het belangrijkste was, was het zo’n mooie, bijzondere, liefdevolle en onvergetelijke dag! Ik heb het beleefd als een sprookje.
In plaats van een feestavond zouden we relaxt rondom het kampvuur kijken wat de avond ons zou brengen. En waar ik normaal moeite heb met staan, heb ik het al dansend lang volgehouden in de sterke armen van mijn man. Met om ons heen zelfs mijn ronddansende schoonouders!
Het moment pakken
De dagen na het bruiloftsweekend moest iedereen gewoon afkicken van die ontzettend fijne en intieme sfeer. Het telefoontje van Eriks ouders ontroerde ons het meest: ‘we hadden het niet willen missen, dat we dit nog mee mogen maken’. En ook de thuisblijvers hadden enorm meegeleefd, vanwege de beladen situatie waarin drama en geluk dicht bij elkaar lagen.
Maar het is gelukt om al onze dierbaren te laten zien hoe groot onze liefde voor elkaar is. Erik is ook helemaal om wat trouwen betreft en is ontzettend dankbaar dat zijn ouders er bij waren. Dit was het moment, en ik ben zo blij dat we dat gepakt hebben! Dit neemt niemand ons ooit meer af. Het bewijst maar weer dat je niks uit moet stellen en dat je er zelf iets van moet maken.
Avontuur met een staartje…
Laura: Mijn schoonouders hebben de foto’s van de bruiloft nog trots kunnen laten zien aan hun vrienden en ons tijd kunnen geven om na te genieten van ons gezamenlijke avontuur. Voor beiden is het hun laatste grote avontuur geweest. In maart overleed Joke en Jaap volgde haar drie en een halve maand later.
Voor ons wachtte kort na hun overlijden een volgend groot avontuur. Een stamceltransplantatie in Moskou om hopelijk te zorgen dat mijn MS niet verslechtert. Ik heb afscheid moeten nemen van mijn lange lokken door de bijbehorende chemo. Het komt terug, al zal het een paar jaar duren voordat het weer zo lang is als op de bruiloft. Voor alles kan ik alleen maar heel blij zeggen: ‘gelukkig hebben we herinneringen en de foto’s nog’!
Wil je ook zo’n droombruiloft?
Kom langs, dan vinden we samen de jurk voor jóu.
Fotograaf: Simon Whitten – Fire Horse Photography
