Twee korte trouwjurken met roze jasjes
Jessica en Marian dachten eerst aan een broekpak of jumpsuit maar de verkoopster zei lekker direct: ‘Sorry, dat gaat ‘m niet worden. Mag ik iets anders bij jullie proberen?’. Daar stonden we voor open. De derde trouwjurk was het al. Het werden korte trouwjurken met kleur.
Hoe was jullie ervaring met Assepoester?
Marian: Geranda heeft ons goed geholpen. Ze was gewoon eerlijk, zegt lekker: ‘Dat is niks voor jullie!’, terwijl je nog maar net je thee op hebt! Wij houden daarvan, dat het met een knipoog en zelfspot gaat. Dat doen Jessica en ik ook. Omdat we wilden matchen, vonden we dat onze trouwjurken goed bij elkaar moest passen. En niet dat de een zou shinen en de ander niet; het moest ons moment sámen worden.
De korte trouwjurken die we vonden wijken maar een heel klein beetje van elkaar af; de plooien zijn net iets anders. Daardoor waren ze de perfecte match.
Wisten jullie al meteen dat het korte trouwjurken moesten worden?
Marian: Onze trouwauto hadden wij al uitgezocht – een roze Fiat500 – daarop zijn we gaan voortborduren, ook met onze korte trouwjurken. Dus wilden we korte trouwjurken met kleur. Geranda trok ons de roze jasjes aan en kwam met een roze lintje voor om de taille.
Dat was even onwennig in het begin, omdat we nooit in een jurk of rok lopen, maar al gauw zeiden we: oké, dit voelt goed, dit nemen we! Als we het doen, gaan we knallen ook! Daar waren we het unaniem over eens.
We hadden vooraf nooit gedacht dat we allebei voor een korte gekleurde trouwjurk zouden gaan. Eén van de meest gestelde vragen aan ons was ook: ‘ Wat trekken jullie aan?’, in plaats van ‘O, wat leuk dat jullie gaan trouwen!’. Wat we aan zouden hebben, was het grootst bewaarde geheim. Zelfs op de dag van de bruiloft nog.
Dat klinkt relaxed! Was jullie bruiloft dat ook?
Marian: Het was voor ons belangrijk dat onze bruiloft relaxed en laagdrempelig zou aanvoelen. Daarvoor hebben we bijvoorbeeld een driegangen buffet geregeld in plaats van een tafelzetting. We wilden ook echt uitpakken met de band. En ik kan wel zeggen dat de insteek ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ was, maar dat komt natuurlijk niet overeen met de korte gekleurde trouwjurken, haha!
Onze feestlocatie lag aan de overkant van het Oude Stadhuis. Als we het stadhuistrapje af vielen, lagen we erin. De Klepper is een zalencentrum met een klein barretje ernaast. Je moet je voorstellen dat daar elke dinsdagavond de plaatselijke bridgeclub bijeenkomt, maar dat daar ook elk jaar het carnaval losbarst.
Ook daar kreeg alles weer ‘a touch of pink’: led-verlichting, bloemen op tafel, ballonnen en twee hele grote kandelaars op het podium met roze kaarsen. Dat kleedde de zaal mooi aan omdat de band niet op, maar vóór het podium zou spelen. Die details maakten er een geheel van.
En toen… dé grote dag! Hoe verliep die?
Marian: Om 09:00 uur zat Jessica in de kapstoel en om 09:30 ging ze in de make-up. Ik schoof daarna door. Het gebeurde allemaal bij ons thuis, onder het toeziend oog van Linda, de fotografe. Ik heb die ochtend zelfs nog in mijn huiskloffie de auto staan afnemen, omdat ‘ie vochtig was. Die wilde ik nog even droogpoetsen voor de foto’s!
Om 11:00 uur zijn we foto’s gaan maken in Oudewater. We hadden de sleutel gekregen van het oude postkantoor, een vervallen pand. Ik weet nog dat het een supermooie dag was – de zon scheen – maar wel heel koud. We hadden ook geen jassen meegenomen, dus stonden te blauwbekken.
We hebben nog foto’s gemaakt op de tennisbaan – ik tennis regelmatig – en bij een nostalgisch interieursbedrijf op het industrieterrein. Ze hebben daar ingerichte barretjes als showmodellen, oude fietsen, schilderijen, oude pubs… allemaal leuke achtergronden voor onze foto’s.
Rond 14:00 uur zijn we naar huis gereden, waar Sabine, onze ceremoniemeester, de lunchtafel had klaargezet. Ze was zelf al in De Klepper om de daggasten te ontvangen met een kopje koffie. Jess trok nog even haar panty kapot – we zijn die dingen ook niet echt gewend – maar gelukkig hadden we genoeg reserve exemplaren ingeslagen.
Werden er veel filmpjes en foto’s gemaakt?
Marian: Ons verzoek aan de gasten was om niks op social media te posten, maar soms worden mensen heel enthousiast. Zo heeft een tante gefilmd hoe wij aankwamen bij het stadhuis.
Achteraf zijn we daar heel blij om, want de reactie van de gasten was geweldig om terug te zien. Ze hadden helemaal niet verwacht dat we zouden trouwen in korte trouwjurken met kleur. Het was 15:00 uur, dus alle kinderen kwamen net uit school en de brug voor het stadhuis stond hartstikke vol. Iedereen klappen en joelen! We kijken de bewegende beelden nog regelmatig terug, superleuk.
Matthijs, het 9-jarige neefje van Jess, heeft de ringen gebracht in zijn bestuurbare auto. Een week van tevoren belde ik hem op om te vragen of ik misschien een ringdoosje moest maken, voor in de auto. Maar hij bleek zelf al met lego een aanhangertje te hebben gemaakt met 2 vakjes voor de ringen in de herfstvakantie.
Waren er nog meer kinderen aanwezig bij jullie bruiloft?
Marian: Er waren acht kinderen aanwezig bij de ceremonie, in de leeftijd van 3 tot 10 jaar. Voor hen hebben we zelf trouwaktes gemaakt die ze mochten ondertekenen. De trouwambtenaar deed daar heel relaxt over, die zei: het zijn kinderen, dus komen ze naar voren prima, zo niet, dan gaan we daar niet moeilijk over doen. Maar hij had ze nog niet geroepen of ze stonden al alle acht vooraan! Voor hen was het zo ook speciaal.
Na de ceremonie gingen we naar De Klepper om een drankje te doen en een taartje aan te snijden. We hadden cupcakes, maar wilden ook iets hebben om aan te snijden. Dat werd een halve bol. Zowel de taart als de cupcakes hadden het ontwerp van de trouwkaart. Er stonden twee lipafdrukken op.
We zijn met de daggasten op de foto gegaan, hebben lekker met elkaar gekletst en toen volgde het buffet met van alles en nog wat. De tijd vloog voorbij, ik weet nog dat ik van tevoren dacht: jeetje, eten van 18:00 tot 20:00? Maar voor we het wisten werd ons om 19:30 uur gevraagd of we klaar waren voor het toetje. We hebben de trouwaktes ingelijst en uitgedeeld aan de kinderen. Verder hebben we tussen de gangen door onze getuigen en ceremoniemeester bedankt.
Zien wij daar nou roze sneakers op jullie trouwfoto’s…?
Marian: We hadden afgesproken om tot 21:00 uur handjes te schudden, omdat we geen zin hadden om de hele avond handjes te schudden en liever wilden feesten. We waren ook precies om 21:00 uur klaar.
We hebben snel onze openingsdans nog een keer geoefend – een grote verrassing voor de gasten – en onze roze sneakers aan getrokken. Die pasten perfect bij onze korte gekleurde trouwjurken. De openingsdans werd ingestart en we zijn allebei niet meer van de dansvloer af geweest.
In de eerste pauze van de band had ik een verrassing voor Jess: een lipdub die ik samen met mijn vriendinnen en de band had opgenomen voor Jess, op een nummer van Nakatomi, echt uit onze jeugd.
De vriendengroep van Jess heeft nog een medley gebracht, gekleed in alle carnavalsoutfits van de afgelopen jaren. En het volleybalteam deed een lipdub op ‘Hemel en aarde’ van Edsilia Rombley. Op onze trouwkaart stond de eerste zin uit dat liedje. Toen we elkaar vier jaar geleden ontmoetten – niet zo heel lang geleden dus – was er vanaf het eerste moment een hele bijzondere klik… en nu is onze kleine op komst! Voor ons is het een heel toepasselijke tekst en niet te zoetsappig.
Hoe hebben jullie deze fantastische dag afgesloten?
Marian: Om 00:45 uur zijn wij naar een luxe de Bed & Breakfast gegaan met een heerlijke hot tub waar we nog van hebben genoten. De gasten kregen als afsluiter nog een zakje patat en we werden buiten uitgezwaaid met vuurwerksterretjes. We hebben de koffers ingeladen in de roze Fiat en zijn 200 meter gestopt om de blikjes eraf te halen; we dachten dat niet iedereen op onze route het prettig zou vinden om dat kabaal te horen!
We hebben de zaterdag en zondag na de bruiloft alleen maar lopen janken allebei van alle emoties van een te gekke dag. Misschien komt dat omdat je met twee vrouwen bent, maar Jess begon al te snikken toen ze alle kaartjes van de gasten zat te bekijken en toen ging ik ook. En ja, als je nuchtere Groningse vader je opbelt en zegt dat de dag niet mooier had gekund, kun je alleen maar met een snik in je stem uitbrengen: pap, hou op, ik moet ervan huilen!
Maar hoe was het nou!
Marian: Het was fantastisch. Mede dankzij de fotografe, want daar valt of staat het mee.
Dat twee vrouwen gaan trouwen gebeurt niet elke dag bij iedereen; voor veel mensen was dat bijzonder om mee te maken.
We vonden het leuk om te zien dat ze moeite hadden gedaan om aan onze dresscode, ‘a touch of pink’ te voldoen. Iedereen had iets roze aan, van sokken en stropdassen tot aan bloesjes en nagellak. De daggasten kregen in plaats van een corsage een Pink Ribbon-speldje op. Subtiel, maar wel roze! Zo paste iedereen bij onze korte trouwjurken in kleur.
Onze gouden tip voor andere Lucky Girls is: kies de personen om je heen waar je je prettig bij voelt. Wij vonden bijvoorbeeld de fotograaf en de locatie heel belangrijk; die kunnen je feest maken of breken.
Onze fotografe is van 09:00 uur ’s ochtends tot 01:00 ’s nachts gebleven. We zeiden nog: leg je toestel neer, ga genieten! Maar zij was zó enthousiast, dat ze gewoon door bleef gaan. Wij wisten dat het goed zou komen met onze ceremoniemeester, trouwfotograaf en deze locatie. We voelden ons volledig zorgeloos, hoefden nergens aan te denken. Dan kun je het gewoon allemaal over je heen laten komen en alleen maar genieten!
Wil je ook zo’n gave korte trouwjurk in kleur? Hier vind je ons.
Fotograaf: Douwsies Fotografie
